Karierę piosenkarską i poetycką rozpoczął w 1977 roku. Był laureatem wielu festiwali piosenki studenckiej, następnie związał się z Kabaretem Jana Pietrzaka pod Egidą, grupą Piosenkariat i Teatrem na Rozdrożu. Często występował z Przemysławem Gintrowskim – drugim, naczelnym bardem PRL, oraz Zbigniewem Łapińskim. W 1979 roku cała trójka przygotowała program poetycki „Mury”, którym „podbili” cały kraj. Tytułowa ballada urosła później do rangi największego protest songu PRL-u, śpiewanego na wiecach i manifestacjach. Sam Kaczmarski tłumaczył ją inaczej – bohater utworu, alter ego artysty, choć „pieśnią dodawał sił” masom, był zawsze wolny i sam , wybierał indywidualną drogę i obce mu były wszelkie działania zbiorowe.

Stan wojenny zastał Jacka razem z pierwszą żoną, Inką, w Paryżu. W latach 1981- 90 przebywał na emigracji, koncertując niemal w całej Europie. W Monachium współpracował z Radiem Wolna Europa, prowadząc własną audycję. Mówił o sobie, że jest „ krnąbrnym sługą sentymentalnej panny S” ( Solidarności). W tym czasie sprzedaż jego kaset w kraju objęta była całkowitym zakazem, a jego piosenki docierały do polskich odbiorców poprzez RWE i potajemne kontakty z Zachodem. Utwór „Nasza Klasa” stał się głosem pokolenia emigrantów. Po powrocie do Polski w 1990 roku dał serię koncertów , gromadząc na nich tłumy fanów. Wydawał płytę za płytą : „Wojna postu z karnawałem, „Sarmatia, „Szukamy stajenki”. Wydał też powieść autobiograficzną pod ironicznym tytułem „ Autoportret z kanalią”. Konsekwentnie odmawiał przyjęcia stanowisk dyplomatycznych na zagranicznych placówkach, twierdząc, że nie nadaje się do regularnej „pracy u podstaw”. W sierpniu 1995 roku przeniósł się na stałe do Australii, skąd powrócił po roku promując płytę „Pochwała łotrostwa”. Wydawałoby się, że ostatni okres życia Jacka Kaczmarskiego, spędzony w Gdańsku, u boku Alicji Degas to najbardziej harmonijny i pogodny czas w jego życiu. Dojrzały , pogodzony z życiem artysta ma już za sobą lata miotania się, namiętności i poszukiwań. Pisze ciepłe wiersze dedykowane dzieciom Alicji („Chodźmy pozbierać muszelki”). Nawet kiedy coraz bardziej słabnie na skutek postępującej choroby nowotworowej, nie przestaje celebrować życia.

Kaczmarski zmarł na raka, w Wielką Sobotę, 10 kwietnia 2004 roku. Jego ostatnia partnerka, Alicja Degas, która do końca walczyła o życie Jacka, wspierając go ze wszystkich sił do dziś prowadzi Fundację im. Jacka Kaczmarskiego, organizując festiwale jego piosenek. Był dla niej miłością życia.

Córka Jacka Kaczmarskiego, Patrycja Wolny mieszka na stałe w Paryżu. Ostatnio zagrała w filmie Agnieszki Holland „Pokot”

Miasto stołeczne Warszawa
Kino Atlantic
Entropia Słowa
reżyserka Katarzyna Kościelak

zapraszają na pokaz filmu dokumentalnego "BARD" z okazji 60-ej rocznicy urodzin Jacka Kaczmarskiego połączonego ze spotkaniem z przyjaciółmi Barda m.in.:

Elżbietą Adamiak, wokalistką, kompozytorką
Elżbietą Wojnowską, wokalistką, kompozytorką
Aleksandrą Dziadykiewicz, dziennikarką Radia Tok Fm
Mateuszem Nagórskim, wokalistą, kompozytorem
Krzysztofem Nowakiem, autorem antologii utworów Jacka Kaczmarskiego
Tomaszem Kopciem, wydawcą Jacka Kaczmarskiego

29 marca, godz. 18:00

Gospodarzami wieczoru będą: Katarzyna Kościelak oraz Artur Wolski

Scenariusz wieczoru:

- 18.00 - przywitanie Gości specjalnych oraz widzów
- 18.10 – 19.40 - projekcja dokumentu

- 19.45 - 20.45 - rozmowa z Gośćmi oraz czytanie wybranych tekstów Jacka Kaczmarskiego przez aktorów Annę Smołowik oraz Wojtka Solarza ilustrowane obrazami Mistrzów m.in. Rembranta, Hieronima Bosha i Piotra Breugla starszego.

Po projekcji i spotkaniu zapraszamy na poczęstunek smakowitych lodów PURA VIDA oraz rozgrzewającą herbatę LOYD (Mokate Family Biznes).

Aby wziąć udział w wydarzeniu 29 marca należy wypełnić formularz wypełnić formularz

Zgłoszenia przyjmowane są do 24 marca. Liczba miejsc ograniczona. Prześlemy potwierdzenie wpisania na listę gości

*O filmie ‘Bard”
Nazywano go bardem Solidarności, choć z czasem przylgnęło to do niego jak przekleństwo. O tym, jak często bywał nierozumiany świadczą jego słynne „Mury” odebrane jako hymn ruchu zbiorowego , choć jest to opowieść o samotności artysty w tłumie . Uważał się przede wszystkim za poetę. Teksty jego pieśni - pełne aluzji i odniesień do politycznej i społecznej rzeczywistości kształtowały światopogląd i wrażliwość kilku pokoleń – zarówno młodych ludzi dorastających w głębokim PRL-u, jak i tych wchodzących w transformację. Nie przestają oddziaływać także dzisiaj. Jego liryka- obierana głównie jako protest-songi, wykracza poza opozycyjny stereotyp - jest uniwersalna, aktualna w każdym czasie. Jacek Kaczmarski – bohater filmu dokumentalnego „Bard” Katarzyny Kościelak pisze i śpiewa o zawiłościach ludzkiej natury i paradoksach historii, gorzko komentuje świat, wieszczy katastrofę.

On sam był postacią niejednoznaczną , pełną sprzeczności, a takie postaci zazwyczaj fascynują najbardziej. Zdaniem najbliższych przyjaciół – twarzy miał wiele , choć tę prawdziwą ukrywał być może za różnymi maskami. Z jednej strony charyzmatyczny, porywający tłumy, ujmujący swą otwartością i serdecznością, z drugiej – targany namiętnościami. Te dwa różne portrety wyłaniają się z relacji osób związanych z Jackiem. W filmie wypowiadają się przyjaciele towarzyszący mu na równych etapach życia i drogi twórczej, min. Agnieszka Holland, Andrzej Seweryn, Jan Pietrzak. Autorka wykorzystała bogaty materiał zdjęciowy z archiwów prywatnych, nigdy dotąd nie pokazywany.

„Bard” jest próbą rekonstrukcji obiektywnego, złożonego i prawdziwego portretu wybitnego artysty. A także próbą odpowiedzi na kilka pytań : Na ile Kaczmarskiego ukształtowały czasy w których żył? W jaki sposób zdeterminowały go życiowe doświadczenia ? Na czym polegał i czym jest dzisiaj fenomen Jacka Kaczmarskiego ? To także opowieść o życiu przeżywanym całą pełnią - pełnego pasji, zaangażowania, ale także rozdarcia i cierpienia. I o człowieku – z jednej strony kochającym życie, z drugiej- balansującym „na krawędzi”.

(Magdalena Cieplińska i Artur Wolski - Kino Atlantic)